Wie volgt Philippe Gilbert op als renner van het jaar? WVcycling zoekt daar samen met u een antwoord op. De redactie stak de koppen samen en komt met tien namen naar buiten, waar u straks uw keuze mag uit maken.

Voor degenen die last hebben van alzheimer of die nog niet weten naar wie zijn of haar stem gaat hebben we de prestaties van de tien gelukkigen nog maar eens op een rijtje gezet. Stemmen kan u tot en met woensdagmiddag.

Klik hier om uw stem uit te brengen.

Tom Boonen


Na enkele moeilijke jaren begint Tom Boonen met veel zin aan het seizoen 2012. En dat zelfs iets vroeger dan anders: in januari met de Tour de San Luis. Boonen doet vertrouwen op in Argentinië en wint er de slotrit. In de Ronde van Qatar een dikke week later is ?t opnieuw prijs.

Met vier overwinningen achter zijn naam komt Boonen als favoriet aan de start in de Omloop Het Nieuwsblad. In de finale raakt hij weg met Juan Antonio Flecha en Sep Vanmarcke. In een sprint met drie weet Boonen zich zegezeker. Maar het is Vanmarcke die wint.

In Parijs-Nice neemt Boonen revanche en pakt hij zijn vijfde van het seizoen. Milaan-Sanremo draait opnieuw uit tot een ontgoocheling, maar desondanks is hij in de E3 Prijs in Harelbeke toch weer een grote kanshebber. Boonen klopt er Oscar Freire en wint er voor de vijfde keer.

Gent-Wevelgem twee dagen later is een herhaling van de E3. En ook in de hertekende Ronde van Vlaanderen, ruim een week verder, is de concurrentie opnieuw niet in staat hem een duimbreed in de weg te leggen. Filippo Pozzato en Alessandro Ballan raken hem niet voorbij.

In Parijs-Roubaix voert Boonen een nummertje op. Met een aanval van op ruim vijftig kilometer van de aankomst fietst hij solo naar een verdiende vierde overwinning in Noord-Frankrijk. Daarmee sluit hij zijn succesvol voorjaar ook in stijl af.

Een dikke maand later herneemt hij in de Ronde van California, waar hij en de rest van het peloton elke dag opnieuw botst tegen een te sterke Peter Sagan. In de Ronde van Zwitserland is dat opnieuw het geval, maar op het Belgisch kampioenschap natuurlijk niet.

Boonen kan wachten op een massaspurt, maar kleurt de finale en pakt zijn tweede Belgische titel. In het najaar zal hij nog winnen in de World Ports Classic en Parijs-Brussel. De bekroning op een fantastisch jaar komt er op het WK in Valkenburg met goud in de ploegentijdrit.

Alberto Contador


Het seizoen van Alberto Contador is een verhaal apart. Contador begint zijn seizoen goed met dubbele ritwinst in de Ronde van San Luis begin januari. Een paar weken later volgt er echter een schorsing voor zijn positieve plas tijdens de Tour de France van 2011.

De schorsing is met terugwerkende kracht en dus verliest Contador veel meer dan zijn twee overwinningen in Argentinië. Door de aparte straf mag de kopman van Saxo Bank in augustus wel weer meedoen aan wedstrijden. Hij maakt zijn comeback in de Eneco Tour.

Contador presteert meteen op het hoogste niveau en maakt zelfs indruk in de laatste rit door aan te vallen op de Muur van Geraardsbergen. Winnen doet de Spanjaard niet in de Eneco Tour. Maar met een vierde plaats lijkt hij wel klaar voor het grotere werk in de Vuelta.

Twee weken lang moet Contador de duimen leggen voor Joaquím Rodriguez. In de slotweek draait hij de rollen om. ?El Pistolero? wint de zeventiende etappe en fietst Rodriguez uit de rode leiderstrui. En die geeft hij in de resterende dagen niet meer uit handen.

Op het wereldkampioenschap tijdrijden anderhalve week later komt Contador geen poot vooruit. Hij maakt zijn favorietenrol niet waar, laat zich passeren door Tony Martin, en is pas negende. In de wegrit speelt hij knecht voor Oscar Freire.

Contador sluit het jaar vervolgens af in Italië. Daar wint hij met Milaan-Turijn zijn eerste eendagskoers bij de profs. In de Ronde van Lombardije wil hij zijn kunstje graag herhalen, maar zo ver komt het daar niet. Rodriguez neemt er revanche voor zijn verloren Vuelta.

Christopher Froome


Winnen deed de 27-jarige Christopher Froome maar amper in zijn carrière. Tot de Vuelta van 2011. Daar cijferde hij zich in de rode leiderstrui toch maar weg voor kopman Bradley Wiggins. Hetzelfde herhaalt zich in de Tour van 2012.

Door een blessure begint Froome maar laat aan zijn seizoen. Het Critérium International en de Ronde van Romandië stomen hem klaar voor de Dauphiné, waar hij samen met Wiggins voor het eerst de lakens moet uitdelen. Als voorbereiding op de grote Tour.

Winnen zal Froome er niet. Dat is uiteindelijk ook zijn rol niet. Froome zal vierde worden en geeft daarmee aan klaar te zijn voor de Tour, waar het nog beter moet. De bescheiden Brit doet wat van hem verwacht wordt en cijfert zich volledig weg in dienst van Wiggins.

In de etappe naar La Planche des Belles Filles laat hij voor het eerst zien dat hij veel meer kan dan knechten. Froome wint de etappe. In de bergen moet Froome daarna wel vaker zijn benen stilhouden om zijn ploegmaat niet te lossen. Het publiek jammert.

Froome helpt Wiggins zoals afgesproken over de Alpen en de Pyreneeën. In de tijdrit komt hij telkens te kort op zijn kopman en dus is een tweede plaats in Parijs het hoogst haalbare. Ook in de Olympische tijdrit moet hij Wiggins laten voorgaan. Froome pakt brons.

Het kopmanschap krijgt Froome bij Team Sky pas in de Ronde van Spanje. In de eerste week lijkt hij zich te ontpoppen tot de grootste kanshebber, maar naarmate de wedstrijd vordert zakt hij toch verder weg in het klassement. Verder dan een vierde plaats komt hij niet meer.

Philippe Gilbert


In Tirreno-Adriatico in maart bleek al snel dat Gilbert niet zo makkelijk meer zou winnen als in 2011. Gilbert werd door zijn ploegmaats achter gelaten in de ploegentijdrit. Na de vijfde etappe stapte hij eruit. En in de Belgische voorjaarsklassiekers kwam hij geen meter vooruit.

Een ander beeld kregen we in de Amstel Gold Race. Gilbert zou er niet winnen, maar met een zesde plaats deed hij het wel een stuk beter dan de wedstrijden voordien. In de Waalse Pijl zou hij zelfs derde worden. In Luik-Bastenaken-Luik kwam hij nooit in het verhaal voor.

In de zomer verliest Gilbert zijn Belgische titel aan Boonen, in de Tour kan hij geen etappe winnen en ook op de Olympische Spelen stelt hij teleur. En toen volgde de Ronde van Spanje. In de negende rit klopt hij Rodriguez lijkt hij ondanks alles toch klaar voor het WK.

De renner van BMC zou op indrukwekkende wijze nog een tweede etappe winnen en als kopman naar Valkenburg afzakken. Daar is de tactiek simpel: aanvallen op de Cauberg en winnen. De concurrentie was gewaarschuwd, maar lijkt aan de grond genageld.

Gilbert kroont zich tot wereldkampioen en maakt zijn slecht seizoen alsnog goed. In de Ronde van Lombardije de week daarop wil hij voor een derde keer winnen, maar moet hij afstappen na een tuimeling in een gevaarlijke afdaling. Het betekende meteen het einde van zijn seizoen.

Ryder Hesjedal


De 31-jarige Ryder Hesjedal bereidde zich in alle stilte voor op de Giro d?Italia. Hij begint in de Tour Down Under, ging de Ronde van Catalonië rijden en deed mee in de lastige Ronde van het Baskenland. En dat allemaal met de rem op. Om energie te sparen.

Hesjedal wordt in april negende in Luik-Bastenaken-Luik en is klaar voor de Giro. Daar wint hij samen met zijn ploegmaats bij Garmin meteen de ploegentijdrit op dag vier. De roze trui volgt pas enkele dagen later.

Door bonificatieseconden verliest Hesjedal na drie dagen het roze aan Joaquím Rodriguez, die zijn grootste concurrent lijkt te worden. De twee spelen lang haasje-over in het klassement en het is de Spanjaard die in het voordeel aan de start komt van de afsluitende tijdrit in Milaan.

Hesjedal zet uiteindelijk zijn achterstand van 31 seconden om in een voorsprong van zestien seconden en wint de Giro. Heel veel rust krijgt hij daarna niet, want met de Tour staat de volgende grote uitdaging al op hem te wachten. Maar daar raakt hij niet ver.

Een val in de eerste week doet hem al snel opgeven. Na de Tour gaat hij weer op zoek naar zijn beste niveau, maar winnen doet de Canadees niet meer. Een zesde plaats in Lombardije en een tweede in de slotrit van de Ronde van Peking zijn het hoogst haalbare.

Vincenzo Nibali


De 27-jarige Vincenzo Nibali is niet zoals andere Italianen. De kopman van Liquigas maakt niet van de Giro, maar wel van de Tour zijn hoofddoel. En dat is in Italië niet vanzelfsprekend. Nibali begint in Argentinië en is meteen vijfde. In de Ronde van Oman wint hij een etappe.

Nibali begint met goede vorm aan de Tirreno en is favoriet. Hij wint er de koninginnenrit en verovert de leiderstrui. En die geeft hij niet meer weg. De Italiaan is door de eindzege een van de favorieten voor Milaan-Sanremo. Maar daar winnen is moeilijk.

Met zijn beperkte sprintcapaciteiten is het voor Nibali een must om te demarreren op de Poggio. En dat doet hij ook. Met Fabian Cancellara en Simon Gerrans krijgt hij echter twee snellere mannen mee in het wiel. In de sprint is Nibali kansloos, maar hij is wel knap derde.

Een maand later herneemt Nibali de competitie in de Ardense week. In de Gold Race speelt hij geen rol en op de Muur van Hoei in de Waalse Pijl is hij achtste. Luik-Bastenaken-Luik moet hem in principe nog beter liggen. En hij doet zelfs lang een gooi naar de zege.

Na de Roche aux Faucons demarreert Nibali. Hij neemt een halve minuut voorsprong en is zo goed als helemaal buiten schot. Maar op de laatste hindernis van de dag, op de Côte de Saint-Nicolas, gaat het mis. Nibali staat geparkeert en ziet Maxim Iglinsky in de slotfase passeren.

In de Dauphiné steekt ?de Haai? zich nog weg, maar op het kampioenschap van Italië laat hij zich met een vijfde plaats wel weer opmerken. Nibali is klaar voor de Tour. En daar doet hij het zoals verwacht uitstekend. In de bergen doet hij nooit onder voor de andere favorieten.

Nibali baant zich een weg naar de top drie. In het slotweekend probeert hij zich nog op te werken, maar in een Tour met honderd tijdritkilometers is een derde plaats voor hem toch het hoogst haalbare. En daar kan hij op het podium in Parijs zichtbaar mee leven.

In het najaar is het vat af en komt Nibali nog maar zelden in beeld. Hij wint nog wel de Giro di Padania en start daardoor als kopman van Italië op het WK, maar heel ver komt hij daar niet. De getelefoneerde aanval van Gilbert krijgt hij niet beantwoord.

Joaquím Rodriguez


Joaquím Rodriguez is op zijn 33e op zijn best. Hij begint het jaar uitstekend met ritwinst in de Tirreno en doet dat twee keer over in het Baskenland. Met de Waalse Pijl wint hij voor het eerst een grote eendagswedstrijd en daar doet hij veel vertrouwen op voor de Giro d?Italia.

In die Giro wint hij twee etappes en vecht hij lang een duel uit met Ryder Hesjedal. In de afsluitende tijdrit moet hij de duimen leggen. De Tour laat hij aan zich voorbij gaan. Rodriguez richt zich op de Vuelta. En daar doet hij precies hetzelfde als in de Giro: winnen.

De kopman van Katusha wint drie keer en lijkt op weg om zijn eerste grote ronde te winnen. Maar een slechte dag in de zeventiende etappe maakt onverwacht een einde aan zijn droom. Contador en Alejandro Valverde laten hem achter en Rodriguez is in Madrid pas derde.

?El Purito? heeft daarna nog maar één doel: de UCI World Tour winnen. En daarvoor moet hij scoren in Lombardije. Een plaats in de top tien volstaat, maar Rodriguez sluit zijn seizoen af in stijl: hij rijdt in de gietende regen iedereen naar huis. De World Tour is van hem.

Peter Sagan


Met zijn 22 jaar en bijna evenveel profzeges begint Peter Sagan met veel verwachtingen aan het seizoen. Waar hij zal winnen kan niemand voorspellen, maar dat hij zal winnen: daar twijfelt niemand aan. In Oman veegt hij al heel snel de nul weg.

In Tirreno-Adriatico wint Sagan een tweede keer. In Milaan-Sanremo moet hij de benen stilhouden in dienst van Nibali, maar wordt hij desondanks toch vierde. Er volgt een mooie reeks in Vlaanderen met een tweede plaats in Gent-Wevelgem en ritwinst in De Panne.

Sagan is onverwacht één van de favorieten voor de Ronde van Vlaanderen. Daar toont hij zijn mogelijkheden, maar ook zijn voorlopige tekortkomingen. De motor van Sagan sputtert op de Oude Kwaremont. Een tegenreactie houdt geen steek en zo eindigt hij als vijfde.

In de Amstel Gold Race hetzelfde tafereel. Het goudhaantje van Liquigas heeft de wil om te presteren, maar komt in een wedstrijd over meer dan 250 kilometer nog wat fysieke kracht te kort. Hij sluit zijn voorjaar af met een derde plaats op de Cauberg.

De Slowaak neemt daarna welverdiend een maand rust om zich op te laden voor zijn eerste Tour. In de Ronde van Californië wint hij in aanloop daarvan vijf van de acht ritten. In de Ronde van Zwitserland is het vier keer prijs. Sagan kroont zich ook opnieuw tot Slowaaks kampioen.

In de Tour kent Sagan nog meer succes. Hij wint er in de eerste week meteen drie keer. Hij verzamelt er nog een hoop ereplaatsen en wint met de vingers in de neus de groene trui van het puntenklassement. Iets wat weinig twintigers hem voor deed.

Na de Tour laat Sagan zich verleiden tot het geld dat te rapen valt in de criteriums en komt hij nog amper in actie op het hoogste niveau. De Spelen is een maat voor niets en op het WK, zijn laatste wedstrijd van het seizoen, is een veertiende plaats het hoogst haalbare.

Alejandro Valverde


De 32-jarige Alejandro Valverde was er door een dopingschorsing twee jaar tussenuit. Hij maakte, zoals verwacht werd, zijn terugkeer bij Team Movistar. Valverde bedankte voor het vertrouwen en deed in de Tour Down Under wat hij vroeger altijd deed: winnen.

In het eindklassement moet Valverde enkel Simon Gerrans voor zich dulden. In de Ruta del Sol niet. Daar grijpt hij in de tweede rit de macht en die staat hij niet meer af. Valverde wint ook een rit in Parijs-Nice en is daar derde in de eindstand.

In aanloop naar de Tour gaat het moeizaam met de Spanjaard. In het Ardense week komt hij maar met moeite vooruit en in de Ronde van Zwitserland blijft bevestiging uit. In de Tour breekt Valverde ook geen potten. Maar in de zeventiende rit is het wel plots prijs.

In de Ronde van Spanje doet Valverde in tegenstelling tot de Tour wel mee van begin tot einde. Hij wint er twee etappes en is tweede in het eindklassement. Op het WK sluit hij zijn seizoen in schoonheid af met een bronzen medaille.

Bradley Wiggins


Het winnen van de Tour was bij aanvang van 2012 meteen het hoofddoel voor Bradley Wiggins. Met meer dan honderd tijdritkilometers kan dat ook moeilijk anders. Het parcours is hem op het lijf geschreven. Maar om te winnen moet je ook je eigen ploegmaats voorblijven.

Wiggins begint aan zijn seizoen in de Ronde van de Algarve. Hij klopt er wereldkampioen Tony Martin in de tijdrit en zet zijn teller op één. In Parijs-Nice doet hij er daar nog eentje bij en kroont hij zich zelfs tot eindwinnaar. De concurrentie is gewaarschuwd.

In de Ronde van Catalonië geeft Wiggins op. Een maand later, in de Ronde van Romandië, laat hij wel weer van zich horen. Hij wint er een massasprint, weliswaar zonder grote sprinters, en toont ook in de tijdrit dat hij de beste is. Het eindklassement is eveneens een prooi voor hem.

De Dauphiné geldt als laatste voorbereiding en ook die verloopt vlekkeloos. ?Wiggo? vernedert er zijn grote concurrent Cadel Evans in de tijdrit en wint met de vingers in de neus. In de Tour verovert hij na de eerste bergrit met aankomst op La Planche des Belles Filles de gele trui.

Wiggins moet in de bergen zijn ploegmaat Froome een paar keer terugfluiten en krijgt het publiek deels tegen hem. In de tijdritten haalt hij echter verschoeiend uit en laat hij zien dat hij terecht kopman is bij Team Sky. Wiggins wint de Tour met drie minuten voorsprong.

De Brit is op zijn 32e duidelijk op zijn best en maakt zijn droom waar. En toch moet de apotheose dan nog komen. Op de Olympische Spelen in thuishaven Londen wil hij maar al te graag goud veroveren in de tijdrit. En dat doet hij ook.

In het najaar is de motivatie ver zoek. Wiggins rijdt nog amper wedstrijden, en als hij dat doet, haalt hij het einde niet. De Ronde van Groot-Brittannië eindigt voor hem halfweg en ook op het WK haalt hij de finish niet. Maar toen was zijn seizoen natuurlijk al heel lang geslaagd.

Klik hier om uw stem uit te brengen.