Manuel Vazquez: "Ooit schitteren in Parijs-Roubaix"
 
Een van de meest opvallende figuren in het peloton van de afgelopen tijd, is ongetwijfeld de Spanjaard Manuel Vazquez. Met een ritzege en een tweede plaats in de Ronde van Valencia, reed de renner van Contentpolis-Murcia zich mooi in de kijker. Dat Vazquez geen eendagsvlieg is, bewijst hij momenteel in de Ronde van Murcia. In het voorlopige klassement bekleedt hij een mooie vierde plaats. Tijd voor een portret.

Vazquez: de familieman

?In mijn jeugdjaren draaide alles rondom de wielersport. Vooraleer ik mijn eerste pasjes zette, kon ik al fietsen?, grapt de renner op zijn website. ?Overal in huis stond de fiets centraal en mijn vader pushte me ontzettend hard om me erop te krijgen. Ik herinner me nog levendig de weekends waarin ik samen met hem de hellingen in de buurt bestormde. En dat op een stuk verwrongen staal dat een mountainbike moest voorstellen. Kilo?s dat dat beestje woog, maar we deden het daar toch mee. Ook aan mijn zusje Mawi heb ik veel te danken. Als ik een fiets, helm, kleren,? nodig had, was zij de eerste om ze allemaal te halen.?

In 1997, na een kortstondig avontuur in de locale voetbalclub, was de tijd rijp voor de Spanjaard om voor het eerst in competitie te treden. Na enkele wedstrijden had Vazquez onmiddellijk prijs. ?Op 21 september in een wedstrijd te Almuñécar. Die datum zal ik nooit meer vergeten. Onder het goedkeurende oog van mijn ouders en mijn zus de beker in de lucht steken, was echt een droom. Zij hebben me gedurende mijn hele carrière al ontzettend gesteund, zelfs in de slechtste momenten. Ik heb zelf veel werk en opofferingen in mijn carrière gestoken, maar ik mag het aandeel van die drie mensen zeker niet onderschatten.?


Foto: manuelvazquez.kecprosport.com

Ambities bijstellen

?Ik ben geen geboren winnaar. 15 overwinningen heb ik tot op de dag vandaag gehaald. Maar ik ben toch ontzettend blij dat ik mezelf prof mag noemen in een wereldje waar ik me echt thuis voel. Al heb ik ook behoorlijk wat tegenslag gekend. In 2003, 2004 en 2005 leek ik wel een magneet voor blessures. Ondermeer een maagvirus (waardoor Vazquez bijna een half jaar niet kon rijden, red), een polsbreuk een sleutelbeenbreuk kon ik op het lijstje invullen. Dankzij de steun van mijn familie heb ik me uiteindelijk door die zwarte periode gesleurd. Al had ik er even aan gedacht om mijn fiets op te bergen.?

In 2006 kwam echter de kans om een profcontract te tekenen bij de bescheiden Spaanse formatie Andalucia-Paul Versan. ?Iets waarvoor ik sinds 1997 gewerkt had. Ik wou me onmiddellijk bewijzen ten opzichte van Antonio Cabello en Juan Martínez, de mensen die me de kans gaven tussen de grote jongens. Bij mijn eerste wedstrijd wou ik me rap even tonen, maar ik besefte algauw dat er een groot verschil was tussen de profs en de amateurs/beloften. De ambitie om in de eerste wedstrijd mezelf in de kijker te rijden stelde ik algauw bij tot het behalen van de eindstreep. En dat lukte maar met moeite.?

Stapje voor stapje ging het echter de goede kant op met Vazquez. Hij kon in april van dat jaar zelfs een wedstrijd al winnend afsluiten. In de derde rit van de Ronde van Rioja haalde de 26-jarige Spanjaard het in een sprint van een select groepje. Nadien zouden nog een rit en de eindstand van de Volta ao Alentejo en een ritoverwinning in de Ronde van Valencia volgen. In die laatste rittenwedstrijd kaapte Vasquez ook nog een tweede plaats in het eindklassement weg. ?En ik heb nog progressiemogelijkheden. Op mijn zesentwintigste moeten de sterkste jaren er normaal gezien nog aankomen. Ooit wil ik nog eens schitteren in Parijs-Roubaix.?, aldus de Spanjaard. The best is yet to come! We zijn benieuwd.

2008-03-06 door Kristof Wagemans